Każda jednostka gospodarcza posiada różne składniki majątku, bez których nie byłoby możliwe prowadzenie działalności gospodarczej. Zasadniczo wyróżnia się majątek trwały i majątek obrotowy. W pierwszej grupie znajdują się środki trwałe. Czym zatem są środki trwałe?
Termin środek trwały funkcjonuje zarówno w prawie w prawie bilansowym jak i podatkowym. W obecnym stanie prawnym w Polsce występują trzy akty prawne normujące kwestię środków trwałych. Są to: ustawa z 29 września 1994 roku. o rachunkowości, ustawa z 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT) oraz ustawa z 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych.
W myśl przepisów ustawy o PIT, środki trwałe to stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale stanowiące odrębną własność a także maszyny, urządzenia, środki transportu oraz inne składniki. Istotne jest aby przewidywany okres ich używania był dłuższy od 1 roku i ponadto
były one wykorzystywane przez przedsiębiorcę na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Aby podatnik mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od posiadanych środków trwałych musi ustalić ich wartość początkową i prowadzić ewidencję środków trwałych. Obecnie nie ma obowiązku wprowadzania do niej środków o wartości nieprzekraczającej 10 000 zł. Ponadto do ewidencji nie ujmuje się budynków mieszkalnych, lokali mieszkalnych i własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego, których wartość początkowa jest ustalana w sposób uproszczony.
Zasadniczo wartość początkową środków trwałych ustala się przede wszystkim w:
– wysokości ceny nabycia tych składników w kraju i za granicą,
– koszcie wytworzenia w przypadku środków wytworzonych we własnym zakresie,
– wartości rynkowej darowizny, chyba że z umowy wynika cena niższa,
– wartości wynikającej z wyceny, nie wyższej niż cena rynkowa, w przypadku środków otrzymanych w formie aportu.
Wartość początkowa środka trwałego powinna nastąpić nie później niż w miesiącu przyjęcia go do używania.
